TrelaKonrad Jerzego Treli zdaje się mówić: buntuję się, więc jestem. To nie jest bunt historyczny w tym znaczeniu, jaki temu pojęciu nadawali egzystencjaliści, bunt o odzyskanie wolności w społeczeństwie, ale raczej bunt metafizyczny. Wyzwanie skierowane przeciwko Bogu, który dopuścił w świecie zło, skazał człowieka na cierpienie i śmierć.
Jerzy i Georgeta Trela byli nierozłączni. Kochali się i wspierali, spędzili u swojego boku 50 lat — w miłości, zaufaniu i szacunku. Aktor nazywał żonę Jerzynką i powtarzał, że bardzo dużo jej zawdzięcza. Ukochana artysty poświęciła swoje życie rodzinie, ale nigdy nie miała o to do nikogo żalu, wręcz przeciwnie. Bardzo dobrze odnalazła się w tej roli, wychowując dwójkę dzieci i troszcząc się o codzienność jej bardzo zajętego męża. Rozdzieliła ich dopiero śmierć... Georgeta Trela odeszła w 2015 roku.
W przedstawieniach Jerzego Jarockiego, Konrada Swinarskiego, Andrzeja Wajdy, Kazimierza Kutza i Krystiana Lupy zagrał role różnorodne: od epizodów po bohaterów pierwszego planu, role, które należą do największych osiągnięć polskiego aktorstwa. Najpierw Jerzy Jarocki zobaczył w nim aktora charakterystycznego, o zdolnościach do deformacji. Zagrał więc Czeladnika w "Szewcach" (1971) i przewrotnego Agenta Murdel-Bęskiego w "Matce" (1972) - słynnych inscenizacjach sztuk Witkacego.
culture.pl/pl/tworca/jerzy-trela
Wielka olśniewająca rola. Od pierwszego ujęcia, jakby zastygłej maski. Strup, po wódzie i po życiu. Zator myślowy, chód tabetyka. Aktorstwo oszczędne, a tak wyważone, że najdrobniejszy sygnał uderza jasnością intencji. Jak choćby ten aktorski majstersztyk, kiedy skacowany i spięty łyknął nareszcie - i powieki z ulgą osunęły się o ułamek milimetra, spojrzenie wyrównało, głos uspokoił i przechodzi monotonnie rozluźniające frazy.
"Sztuka o rozpaczy", "Wiadomości Kulturalne" 26 lutego 1995, nr 9
Trela gra rozpacz po stracie dziecka, które zeszło na złą drogę, ale też ból człowieka, do którego świadomości dociera nagle, że świat nie jest wcale taki, jakim go dotychczas postrzegał - jest gorszy. Gdy żaląc się do Boga patrzy nam prosto w oczy, przeistacza się z prowincjonalnego poczciwca w postać ze sztuki klasycznej.
Zdzisław Pietrasik, "Dziecielina", "Polityka" 16 grudnia 2000, nr 51.
Chciałem stworzyć postać wiarygodnie podłą, szemraną, tchórzliwą, żądną pieniędzy... ale też starałem się zrozumieć i pokazać, dlaczego ten człowiek jest właśnie taki. Nie musiałem bronić Chilona. Obrony podjął się już sam Sienkiewicz, nawracając go i przywracając mu sumienie.
"Jestem ostrożny", wywiad w "Życiu Warszawy" 14 września 2001, nr 215.
Znali się jeszcze z czasów liceum. Oboje utalentowani artystycznie, uczęszczali wtedy do szkoły plastycznej w Krakowie. Jerzy zwrócił uwagę Georgety już na pierwszych lekcjach. Po szkole od razu opowiedziała mamie, że w klasie jest jeden chłopiec, który wydał jej się bardzo dobry i uczciwy. Pierwszą okazję do rozmowy mieli podczas wspólnych wagarów. Tego dnia Jerzy usiadł obok niej w kinie i pogrążyli się w dyskusji.
viva.pl/ludzie/newsy
